فَإِذَا قَضَيْتُم مَّنَاسِكَكُمْ فَاذْكُرُواْ اللَّهَ كَذِكْرِكُمْ ءَابَاءَكُمْ أَوْ أَشَدَّ ذِكْرًا  فَمِنَ النَّاسِ مَن يَقُولُ رَبَّنَا ءَاتِنَا فىِ الدُّنْيَا وَ مَا لَهُ فىِ الاَْخِرَةِ مِنْ خَلَاقٍ(200)

وَ مِنْهُم مَّن يَقُولُ رَبَّنَا ءَاتِنَا فىِ الدُّنْيَا حَسَنَةً وَ فىِ الاَْخِرَةِ حَسَنَةً وَ قِنَا عَذَابَ النَّارِ(201)

أُوْلَئكَ لَهُمْ نَصِيبٌ مِّمَّا كَسَبُواْ وَ اللَّهُ سَرِيعُ الحِْسَابِ(202

و هر گاه اعمال حج را بجا آورديد مانند آنكه پدرانتان را ياد ميكنيد خدا را ياد كنيد بلكه ياد نمودن شما خدا را بيشتر از ياد پدرانتان باشد بعضى از مردم فقط آرزوى متاع دنيا را از خدا مينمايند و ايشان را از نعمت آخرت بهره و نصيبى نباشد (200)

و بعضى ديگر گويند خدا يا نعمت دنيا و آخرت را نصيب ما گردان و ما را از آتش جهنم نگاه بدار (201)

براى هر يك از آن دو طايفه نتيجه و نصيب اعمالشان خواهد بود و خداوند بزودى بحساب بندگان رسيدگى ميفرمايد (202)

* وَ اذْكُرُواْ اللَّهَ فىِ أَيَّامٍ مَّعْدُودَاتٍ  فَمَن تَعَجَّلَ فىِ يَوْمَينْ‏ِ فَلَا إِثْمَ عَلَيْهِ وَ مَن تَأَخَّرَ فَلَا إِثْمَ عَلَيْهِ  لِمَنِ اتَّقَى‏  وَ اتَّقُواْ اللَّهَ وَ اعْلَمُواْ أَنَّكُمْ إِلَيْهِ تحُْشَرُونَ(203)

ياد كنيد خدا را در روزهاى معين و باكى نيست كه دو روز مقدم يا مؤخر نمايد آن كسى كه پرهيزكار است، و از خدا بترسيد و بدانيد كه بازگشت شما بسوى او خواهد بود (203)

يَأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُواْ ادْخُلُواْ فىِ السِّلْمِ كَافَّةً وَ لَا تَتَّبِعُواْ خُطُوَاتِ الشَّيْطَانِ  إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُّبِينٌ(208)

فَإِن زَلَلْتُم مِّن بَعْدِ مَا جَاءَتْكُمُ الْبَيِّنَاتُ فَاعْلَمُواْ أَنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ حَكِيمٌ(209)

اى اهل ايمان تماما در مقام تسليم اوامر خدا در آئيد و از وسوسهاى تفرقه آور شيطان پيروى نكنيد كه شيطان دشمن آشكار شماست (208)

و اگر راه خطا را پيموديد بعد از آمدن ادله روشن براى راهنمايى شما پس بدانيد كه خدا بر انتقام خطا كاران توانا و آگاه ميباشد (209)

سَلْ بَنىِ إِسْرَ ءِيلَ كَمْ ءَاتَيْنَاهُم مِّنْ ءَايَةِ  بَيِّنَةٍ  وَ مَن يُبَدِّلْ نِعْمَةَ اللَّهِ مِن بَعْدِ مَا جَاءَتْهُ فَإِنَّ اللَّهَ شَدِيدُ الْعِقَابِ(211)

اى پيغمبر از بنى اسرائيل سؤال كن ما چقدر آيات و دلايل روشن براى آنها آورديم هر كس پس از نعمت هدايت كه خدا باو داد آن را بكفر مبدل كند بداند كه عذاب خداوند بر كافران بسيار سخت خواهد بود (211)

يَسَْلُونَكَ عَنِ الشهَّْرِ الْحَرَامِ قِتَالٍ فِيهِ  قُلْ قِتَالٌ فِيهِ كَبِيرٌ  وَ صَدٌّ عَن سَبِيلِ اللَّهِ وَ كُفْرُ  بِهِ وَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ وَ إِخْرَاجُ أَهْلِهِ مِنْهُ أَكْبرَُ عِندَ اللَّهِ  وَ الْفِتْنَةُ أَكْبرَُ مِنَ الْقَتْلِ  وَ لَا يَزَالُونَ يُقَاتِلُونَكُمْ حَتىَ‏ يَرُدُّوكُمْ عَن دِينِكُمْ إِنِ اسْتَطَاعُواْ  وَ مَن يَرْتَدِدْ مِنكُمْ عَن دِينِهِ فَيَمُتْ وَ هُوَ كَافِرٌ فَأُوْلَئكَ حَبِطَتْ أَعْمَالُهُمْ فىِ الدُّنْيَا وَ الاَْخِرَةِ  وَ أُوْلَئكَ أَصْحَابُ النَّارِ  هُمْ فِيهَا خَلِدُونَ(217)

مردم از جنگ در ماه حرام از تو سؤال كنند بگو گناهى است بزرگ ولى باز داشتن مردم از راه خدا و كفر باو و هتك حرمت مسجد الحرام و بيرون كردن اهل حرم گناه بسيار بزرگتريست، و فتنه‏گرى بزرگتر از كشتن است، و كفار پيوسته با شما مسلمانان مبارزه ميكنند تا اگر بتوانند شما را از دين خود برگردانند هر كس از شما از دين خود برگردد و بحال كفر بميرد چنين كسى اعمالش در دنيا و آخرت باطل گرديده و اهل دوزخ بوده و در آن هميشه معذب خواهد بود (217)

* يَسَْلُونَكَ عَنِ الْخَمْرِ وَ الْمَيْسِرِ  قُلْ فِيهِمَا إِثْمٌ كَبِيرٌ وَ مَنَافِعُ لِلنَّاسِ وَ إِثْمُهُمَا أَكْبرَُ مِن نَّفْعِهِمَا  وَ يَسَْلُونَكَ مَا ذَا يُنفِقُونَ قُلِ الْعَفْوَ  كَذَالِكَ يُبَينِ‏ُّ اللَّهُ لَكُمُ الاَْيَاتِ لَعَلَّكُمْ تَتَفَكَّرُونَ(219)

اى پيغمبر سؤال ميكنند تو را از حكم شراب و قمار بگو در اين دو چيز گناه بزرگى است و سود هايى هم براى مردم دارد ولى گناه آنها بزرگتر از منفعتشان ميباشد و سؤال كنند از تو چه چيز انفاق نمايند بگو آنچه زايد بر ضرورى زندگانى است، همين طور خداوند بيان ميفرمايد از براى شما آيات خود را تا تفكر كنيد (219)

فىِ الدُّنْيَا وَ الاَْخِرَةِ  وَ يَسَْلُونَكَ عَنِ الْيَتَامَى‏  قُلْ إِصْلَاحٌ لَّهُمْ خَيرٌْ  وَ إِن تخَُالِطُوهُمْ فَإِخْوَانُكُمْ  وَ اللَّهُ يَعْلَمُ الْمُفْسِدَ مِنَ الْمُصْلِحِ  وَ لَوْ شَاءَ اللَّهُ لَأَعْنَتَكُمْ  إِنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ حَكِيمٌ(220)

براى آسايش دنيا و آخرت خود انفاق كنيد و سؤال كنند از تو كه با يتيمان چطور رفتار كنند جواب ده كه باصلاح آنها بكوشيد بهتر است تا آنان را بى‏سرپرست بگذاريد و اگر با آنها آميزش كنيد روا است كه برادران دينى شما هستند و خدا ميداند مفسد و نادرست را از مصلح و درستكار و اگر ميخواست كار را بر شما سخت ميگرفت و او بهر كارى توانا و داناست (220)

وَ لَا تَنكِحُواْ الْمُشْرِكَاتِ حَتىَ‏ يُؤْمِنَّ  وَ لَأَمَةٌ مُّؤْمِنَةٌ خَيرٌْ مِّن مُّشْرِكَةٍ وَ لَوْ أَعْجَبَتْكُمْ  وَ لَا تُنكِحُواْ الْمُشْرِكِينَ حَتىَ‏ يُؤْمِنُواْ  وَ لَعَبْدٌ مُّؤْمِنٌ خَيرٌْ مِّن مُّشْرِكٍ وَ لَوْ أَعْجَبَكُمْ  أُوْلَئكَ يَدْعُونَ إِلىَ النَّارِ  وَ اللَّهُ يَدْعُواْ إِلىَ الْجَنَّةِ وَ الْمَغْفِرَةِ بِإِذْنِهِ  وَ يُبَينِ‏ُّ ءَايَاتِهِ لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمْ يَتَذَكَّرُونَ(221)

با زنان مشركه ازدواج نكنيد مگر ايمان آورند همانا كنيز با ايمان بهتر است از آزاد مشركه هر چند از حسن و جمال او بشگفت آئيد و زن بمشركان ندهيد تا ايمان آورند و بنده مؤمن بهتر است از آزاد مشرك هر چند از مال و جمال او بشگفت آئيد مشركان شما را بآتش دوزخ خوانند و خدا به بهشت و مغفرت دعوت كند و خدا براى مردم آيات خود را بيان فرمايد تا هوشيار و متذكر شويد (221)

وَ يَسَْلُونَكَ عَنِ الْمَحِيضِ  قُلْ هُوَ أَذًى فَاعْتَزِلُواْ النِّسَاءَ فىِ الْمَحِيضِ  وَ لَا تَقْرَبُوهُنَّ حَتىَ‏ يَطْهُرْنَ  فَإِذَا تَطَهَّرْنَ فَأْتُوهُنَّ مِنْ حَيْثُ أَمَرَكُمُ اللَّهُ  إِنَّ اللَّهَ يحُِبُّ التَّوَّابِينَ وَ يحُِبُّ الْمُتَطَهِّرِينَ(222)

اى پيغمبر سؤال ميكنند ترا از عادات زنان بگو رنجى است بر آنان در آن حال از نزديكى با ايشان دورى كنيد تا پاك شوند چون پاكيزه شدند مباشرت كنيد با آنها بطور دستور خدا، همانا پروردگار دوست ميدارد توبه كنندگان و پاكيزه كاران را (222)

نِسَاؤُكُمْ حَرْثٌ لَّكُمْ فَأْتُواْ حَرْثَكُمْ أَنىَ‏ شِئْتُمْ  وَ قَدِّمُواْ لِأَنفُسِكمُ‏ْ  وَ اتَّقُواْ اللَّهَ وَ اعْلَمُواْ أَنَّكُم مُّلَاقُوهُ  وَ بَشِّرِ الْمُؤْمِنِينَ(223)

زنان شما كشت زارند از برايتان بنزد آنان رويد هر وقت بخواهيد و پيش بفرستيد خيرى را براى خود و بپرهيزيد از خداوند و بدانيد محققا ملاقات خواهيد كرد او را اى پيغمبر باهل ايمان مژده بده بهشت و پاداش خدا را (223)

وَ لَا تجَْعَلُواْ اللَّهَ عُرْضَةً لّأَِيْمَانِكُمْ أَن تَبَرُّواْ وَ تَتَّقُواْ وَ تُصْلِحُواْ بَينْ‏َ النَّاسِ  وَ اللَّهُ سمَِيعٌ عَلِيمٌ(224)

قرار ندهيد خدا را نشانه قسمهاى خود تا بدين سبب خويشتن را پرهيزكار ارائه داده و از حقوقى كه مردم بر شما دارند تبرئه بجوئيد اصلاح كنيد اختلاف ميان مردم را كه خداوند شنوا و داناست بگفتار و كردارتان (224)

لَّا يُؤَاخِذُكُمُ اللَّهُ بِاللَّغْوِ فىِ أَيْمَانِكُمْ وَ لَاكِن يُؤَاخِذُكُم بمَِا كَسَبَتْ قُلُوبُكُمْ  وَ اللَّهُ غَفُورٌ حَلِيمٌ(225)

خدا مؤاخذه نكند از شما قسمهاى لغو و بيهوده را ولى بآنچه كرده و در دل داريد مؤاخذه خواهد نمود و او آمرزنده بردبارى است (225)

لِّلَّذِينَ يُؤْلُونَ مِن نِّسَائهِمْ تَرَبُّصُ أَرْبَعَةِ أَشهُْرٍ  فَإِن فَاءُو فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ(226)

وَ إِنْ عَزَمُواْ الطَّلَاقَ فَإِنَّ اللَّهَ سمَِيعٌ عَلِيمٌ(227)

وَ الْمُطَلَّقَاتُ يَترََبَّصْنَ بِأَنفُسِهِنَّ ثَلَاثَةَ قُرُوءٍ  وَ لَا يحَِلُّ لَهُنَّ أَن يَكْتُمْنَ مَا خَلَقَ اللَّهُ فىِ أَرْحَامِهِنَّ إِن كُنَّ يُؤْمِنَّ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الاَْخِرِ  وَ بُعُولَتهُُنَّ أَحَقُّ بِرَدِّهِنَّ فىِ ذَالِكَ إِنْ أَرَادُواْ إِصْلَاحًا  وَ لَهُنَّ مِثْلُ الَّذِى عَلَيهِْنَّ بِالمَْعْرُوفِ  وَ لِلرِّجَالِ عَلَيهِْنَّ دَرَجَةٌ  وَ اللَّهُ عَزِيزٌ حَكِيمٌ(228)

مردهايى كه با زنان خود ايلاء كنند (قسم ميخورند كه با زنهاى خود هم بستر نشوند) زنان چهار ماه صبر ميكنند اگر برگشتند مردان از ايلاء خداوند آمرزنده و مهربانست (226)

و اگر قصد طلاق كردند خداوند بگفتار و كردارشان دانا و شنواست (227)

زنهايى كه طلاق داده شدند بايد تا سه پاكى كه بر آنان بگذرد از شوهر كردن خوددارى كنند و حلال نيست آنچه خداوند در رحم آنها آفريده پوشيده بدارند اگر ايمان بخدا و روز قيامت دارند و شوهران آنان در زمان عده حق دارند باز بزنى خود برگردانند ايشان را اگر نيت خير و سازش دارند و زنان را بر شوهران حقوق مشروعى است چنانچه شوهران را بر زنان هست ولى مردان را بر زنان برترى است و خدا توانا و داناست بر هر چيز (228)

الطَّلَاقُ مَرَّتَانِ  فَإِمْسَاكُ  بمَِعْرُوفٍ أَوْ تَسْرِيحُ  بِإِحْسَانٍ  وَ لَا يحَِلُّ لَكُمْ أَن تَأْخُذُواْ مِمَّا ءَاتَيْتُمُوهُنَّ شَيًْا إِلَّا أَن يخََافَا أَلَّا يُقِيمَا حُدُودَ اللَّهِ  فَإِنْ خِفْتُمْ أَلَّا يُقِيمَا حُدُودَ اللَّهِ فَلَا جُنَاحَ عَلَيهِْمَا فِيمَا افْتَدَتْ بِهِ  تِلْكَ حُدُودُ اللَّهِ فَلَا تَعْتَدُوهَا  وَ مَن يَتَعَدَّ حُدُودَ اللَّهِ فَأُوْلَئكَ هُمُ الظَّالِمُونَ(229)

فَإِن طَلَّقَهَا فَلَا تحَِلُّ لَهُ مِن بَعْدُ حَتىَ‏ تَنكِحَ زَوْجًا غَيرَْهُ  فَإِن طَلَّقَهَا فَلَا جُنَاحَ عَلَيهِْمَا أَن يَتَرَاجَعَا إِن ظَنَّا أَن يُقِيمَا حُدُودَ اللَّهِ  وَ تِلْكَ حُدُودُ اللَّهِ يُبَيِّنهَُا لِقَوْمٍ يَعْلَمُونَ(230)

وَ إِذَا طَلَّقْتُمُ النِّسَاءَ فَبَلَغْنَ أَجَلَهُنَّ فَأَمْسِكُوهُنَّ بمَِعْرُوفٍ أَوْ سَرِّحُوهُنَّ بمَِعْرُوفٍ  وَ لَا تمُْسِكُوهُنَّ ضِرَارًا لِّتَعْتَدُواْ  وَ مَن يَفْعَلْ ذَالِكَ فَقَدْ ظَلَمَ نَفْسَهُ  وَ لَا تَتَّخِذُواْ ءَايَاتِ اللَّهِ هُزُوًا  وَ اذْكُرُواْ نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ وَ مَا أَنزَلَ عَلَيْكُم مِّنَ الْكِتَابِ وَ الْحِكْمَةِ يَعِظُكمُ بِهِ  وَ اتَّقُواْ اللَّهَ وَ اعْلَمُواْ أَنَّ اللَّهَ بِكلُ‏ِّ شىَ‏ْءٍ عَلِيمٌ(231)

وَ إِذَا طَلَّقْتُمُ النِّسَاءَ فَبَلَغْنَ أَجَلَهُنَّ فَلَا تَعْضُلُوهُنَّ أَن يَنكِحْنَ أَزْوَاجَهُنَّ إِذَا تَرَاضَوْاْ بَيْنهَُم بِالمَْعْرُوفِ  ذَالِكَ يُوعَظُ بِهِ مَن كاَنَ مِنكُمْ يُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الاَْخِرِ  ذَالِكمُ‏ْ أَزْكىَ‏ لَكمُ‏ْ وَ أَطْهَرُ  وَ اللَّهُ يَعْلَمُ وَ أَنتُمْ لَا تَعْلَمُونَ(232)

اگر زن را طلاق سوم داد حلال نيست آن زن بشوهر رجوع كند مگر آنكه زن شوهر ديگرى اختيار كند اگر شوهر دوم آن زن را طلاق داد ميتواند بشوهر اول باز گردد اگر گمان كنند كه ميتوانند حدود خدا را نسبت بازدواج نگاه دارند اينست احكام خدا كه براى مردم دانا بيان ميشود (230)

اگر زنان را طلاق داديد و مدت عده آنها بپايان رسيد پس آنان را يا بخوشى و سازگارى نگاه داريد و يا بخوبى رها سازيد و نبايد ايشان را برنج و آزار نگهداشت تا بر آنها ستمى شود هر كس چنين كند همانا بر نفس خود ستم نموده و آيات خدا را بسخريه نگيريد و ياد آوريد نعمتهايى كه خداوند بشما مرحمت فرموده خصوصا نعمت كتاب آسمانى و حكمت الهى را كه بر شما نازل نموده و بآن پند ميدهد شما را و از خدا بترسيد و بدانيد كه او بهر چيز دانا ميباشد (231)

و زمانى كه زنان را طلاق داديد و مدت وعده آنها بپايان رسيد نبايد آنها را از شوهر كردن منع كنيد هر گاه بروش مشروع با ازدواج بمردى راضى شوند باين دستورها پند ميگيرد كسانى كه از شما بخدا و روز قيامت ايمان آورده اين دستور براى پاكيزگى شما بهتر است خدا ميداند چيزى را كه شما نميدانيد (232)

* وَ الْوَالِدَاتُ يُرْضِعْنَ أَوْلَادَهُنَّ حَوْلَينْ‏ِ كاَمِلَينْ‏ِ  لِمَنْ أَرَادَ أَن يُتِمَّ الرَّضَاعَةَ  وَ عَلىَ المَْوْلُودِ لَهُ رِزْقُهُنَّ وَ كِسْوَتهُُنَّ بِالمَْعْرُوفِ  لَا تُكلََّفُ نَفْسٌ إِلَّا وُسْعَهَا  لَا تُضَارَّ وَالِدَةُ  بِوَلَدِهَا وَ لَا مَوْلُودٌ لَّهُ بِوَلَدِهِ  وَ عَلىَ الْوَارِثِ مِثْلُ ذَالِكَ  فَإِنْ أَرَادَا فِصَالاً عَن تَرَاضٍ مِّنهُْمَا وَ تَشَاوُرٍ فَلَا جُنَاحَ عَلَيهِْمَا  وَ إِنْ أَرَدتُّمْ أَن تَسْترَْضِعُواْ أَوْلَادَكمُ‏ْ فَلَا جُنَاحَ عَلَيْكمُ‏ْ إِذَا سَلَّمْتُم مَّا ءَاتَيْتُم بِالمَْعْرُوفِ  وَ اتَّقُواْ اللَّهَ وَ اعْلَمُواْ أَنَّ اللَّهَ بمَِا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ(233)

مادران بايد دو سال تمام فرزندان خود را شير دهند اگر بخواهند شير تمام بدهند، و بر عهده پدر است كه خوراك و پوشاك مادر را بطريق متعارف بدهد، هيچ كس را تكليف نكنند جز بمقدار طاقتش مادر در نگهبانى طفل بزيان نيفتد و همچنين پدر بيش از حد معمول براى فرزندش متضرر نشود و اگر كودك پدر نداشت ورثه بجاى پدر قيام كند و هر گاه زن و شوهر برضايت يكديگر و مشورت با هم بجدايى سبقت كنند باكى نيست بر آنها از جهة جدايى و اگر بخواهند در اين صورت مادران شير دهند فرزندان خود را آنهم روا باشد اگر بمادر حقوقى متعارف به پردازد و از خدا بترسيد و بدانيد كه او بكردار شما آگاهست (233)

وَ الَّذِينَ يُتَوَفَّوْنَ مِنكُمْ وَ يَذَرُونَ أَزْوَاجًا يَترََبَّصْنَ بِأَنفُسِهِنَّ أَرْبَعَةَ أَشهُْرٍ وَ عَشْرًا  فَإِذَا بَلَغْنَ أَجَلَهُنَّ فَلَا جُنَاحَ عَلَيْكمُ‏ْ فِيمَا فَعَلْنَ فىِ أَنفُسِهِنَّ بِالْمَعْرُوفِ  وَ اللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِيرٌ(234)

مردانى كه بميرند و زنانشان بمانند آن زنها بايد از شوهر كردن خوددارى كنند تا مدت چهار ماه و ده روز و پس از پايان مدت مزبور بر آنان باكى نيست در حق خويش كارى طبق مشروع كنند و خداوند بآنچه كنند آگاه هست (234)

وَ لَا جُنَاحَ عَلَيْكُمْ فِيمَا عَرَّضْتُم بِهِ مِنْ خِطْبَةِ النِّسَاءِ أَوْ أَكْنَنتُمْ فىِ أَنفُسِكُمْ  عَلِمَ اللَّهُ أَنَّكُمْ سَتَذْكُرُونَهُنَّ وَ لَاكِن لَّا تُوَاعِدُوهُنَّ سِرًّا إِلَّا أَن تَقُولُواْ قَوْلًا مَّعْرُوفًا  وَ لَا تَعْزِمُواْ عُقْدَةَ النِّكَاحِ حَتىَ‏ يَبْلُغَ الْكِتَابُ أَجَلَهُ  وَ اعْلَمُواْ أَنَّ اللَّهَ يَعْلَمُ مَا فىِ أَنفُسِكُمْ فَاحْذَرُوهُ  وَ اعْلَمُواْ أَنَّ اللَّهَ غَفُورٌ حَلِيمٌ(235)

باكى نيست بر شما كه بخواستگارى آن زنان برائيد يا قصد ازدواج آنان را در دل داشته باشيد بدون آنكه اظهار كنيد، خدا ميداند كه از دل بزبان خواهيد آورد لكن با آنها در پنهان قرار و پيمانى نگذاريد جز آنكه گفتارى بميزان شرع بگوئيد و لكن قصد عقد ازدواج نكنيد تا زمانى كه عده آنها بپايان رسد و بدانيد خداوند از نيات درونى شما آگاهست پس از او بترسيد و بدانيد كه خداوند آمرزنده و بردبار است (235)

لَّا جُنَاحَ عَلَيْكمُ‏ْ إِن طَلَّقْتُمُ النِّسَاءَ مَا لَمْ تَمَسُّوهُنَّ أَوْ تَفْرِضُواْ لَهُنَّ فَرِيضَةً  وَ مَتِّعُوهُنَّ عَلىَ المُْوسِعِ قَدَرُهُ وَ عَلىَ الْمُقْترِِ قَدَرُهُ مَتَاعَا بِالْمَعْرُوفِ  حَقًّا عَلىَ المُْحْسِنِينَ(236)

وَ إِن طَلَّقْتُمُوهُنَّ مِن قَبْلِ أَن تَمَسُّوهُنَّ وَ قَدْ فَرَضْتُمْ لَهُنَّ فَرِيضَةً فَنِصْفُ مَا فَرَضْتُمْ إِلَّا أَن يَعْفُونَ أَوْ يَعْفُوَاْ الَّذِى بِيَدِهِ عُقْدَةُ النِّكاَحِ  وَ أَن تَعْفُواْ أَقْرَبُ لِلتَّقْوَى‏  وَ لَا تَنسَوُاْ الْفَضْلَ بَيْنَكُمْ  إِنَّ اللَّهَ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ(237)

باكى نيست زنانى را كه معاشرت با آنها نكرده‏ايد طلاق دهيد و اگر مهرى معين ننموده‏ايد بهره‏مند سازيد، متمكن بقدر توانايى خود و فقير بقدر توانايى خويش بهره‏اى شايسته كه سزاوار نيكوكاران است (236)

اگر زنان را طلاق داديد پيش از آنكه با آنها نزديكى كرده باشيد و براى آنان مهرى مقرر و معين نموده‏ايد نصف آن مهر را بآنها بدهيد مگر آنكه خودشان يا كسى كه امر نكاح بدست اوست از حق خود در گذرد، و اگر در گذرند، به پرهيزكارى نزديكتر است و نيكويى را فراموش نكنيد در ميان خودتان همانا خداوند بآنچه بجا ميآوريد آگاهست (237)

حَافِظُواْ عَلىَ الصَّلَوَاتِ وَ الصَّلَوةِ الْوُسْطَى‏ وَ قُومُواْ لِلَّهِ قَنِتِينَ(238)

محافظت كنيد باوقات نمازها خصوصا نماز وسطى و باطاعت خدا قيام نمائيد (238)

فَإِنْ خِفْتُمْ فَرِجَالاً أَوْ رُكْبَانًا  فَإِذَا أَمِنتُمْ فَاذْكُرُواْ اللَّهَ كَمَا عَلَّمَكُم مَّا لَمْ تَكُونُواْ تَعْلَمُونَ(239)

اگر از دشمن بترسيد بهر حالى كه ممكن است پياده و يا سواره نماز بجا آوريد و زمانى كه ايمنى يافتيد خدا را ياد كنيد چنانچه شما را بآنچه نميدانستيد دانا كرد (239)

وَ الَّذِينَ يُتَوَفَّوْنَ مِنكُمْ وَ يَذَرُونَ أَزْوَاجًا وَصِيَّةً لّأَِزْوَاجِهِم مَّتَاعًا إِلىَ الْحَوْلِ غَيرَْ إِخْرَاجٍ  فَإِنْ خَرَجْنَ فَلَا جُنَاحَ عَلَيْكُمْ فىِ مَا فَعَلْنَ فىِ أَنفُسِهِنَّ مِن مَّعْرُوفٍ  وَ اللَّهُ عَزِيزٌ حَكِيمٌ(240)

مردانى كه بميرند زنانشان زنده بمانند بايد وصيت كنند تا يك سال نفقه آنها را بدهند و از خانه شوهر بيرون نكنند اگر خود زنها خارج شدند بر شما حرجى نيست از آنچه درباره خودشان در حدود شرع انجام ميدهند و خداوند بهر كار توانا و دانا ميباشد (240)

وَ لِلْمُطَلَّقَاتِ مَتَاعُ  بِالْمَعْرُوفِ  حَقًّا عَلىَ الْمُتَّقِينَ(241)

مردانى كه زنانى را طلاق ميدهند بچيزى بهره‏مند كنند اين كار شايسته مردمان پرهيزكار است (241)

وَ قَتِلُواْ فىِ سَبِيلِ اللَّهِ وَ اعْلَمُواْ أَنَّ اللَّهَ سمَِيعٌ عَلِيمٌ(244)

كار زار كنيد در راه خدا و بدانيد كه او بگفتار و كردار خلق شنوا و داناست (244)

مَّن ذَا الَّذِى يُقْرِضُ اللَّهَ قَرْضًا حَسَنًا فَيُضَاعِفَهُ لَهُ أَضْعَافًا كَثِيرَةً  وَ اللَّهُ يَقْبِضُ وَ يَبْصُطُ وَ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ(245)

كيست خداوند را وام نيكو دهد تا خدا براى او بچندين برابر بيفزايد و خداست كه ميگيرد و ميدهد و بسوى اوست بازگشت شما (245)

يَأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُواْ أَنفِقُواْ مِمَّا رَزَقْنَاكُم مِّن قَبْلِ أَن يَأْتىِ‏َ يَوْمٌ لَّا بَيْعٌ فِيهِ وَ لَا خُلَّةٌ وَ لَا شَفَاعَةٌ  وَ الْكَافِرُونَ هُمُ الظَّالِمُونَ(254)

اى اهل ايمان انفاق كنيد از آنچه روزى شما كرديم پيش از آنكه روزى بيايد كه نه چيزى توانيد خريد و نه دوستى و شفاعت كسى بكار آيد و كافران در آن روز جفاكار بنفس خود خواهند بود (254)

* قَوْلٌ مَّعْرُوفٌ وَ مَغْفِرَةٌ خَيرٌْ مِّن صَدَقَةٍ يَتْبَعُهَا أَذًى  وَ اللَّهُ غَنىِ‏ٌّ حَلِيمٌ(263)

سائل را بزبان خوش و طلب آمرزش رد كردن بهتر است تا صدقه بدهند و از پى آن آزار نمايند خداوند از اطاعت خلق بى‏نياز و بر عصيان آنان بردبار است (263)

يَأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُواْ لَا تُبْطِلُواْ صَدَقَاتِكُم بِالْمَنّ‏ِ وَ الْأَذَى‏ كاَلَّذِى يُنفِقُ مَالَهُ رِئَاءَ النَّاسِ وَ لَا يُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الاَْخِرِ  فَمَثَلُهُ كَمَثَلِ صَفْوَانٍ عَلَيْهِ تُرَابٌ فَأَصَابَهُ وَابِلٌ فَتَرَكَهُ صَلْدًا  لَّا يَقْدِرُونَ عَلىَ‏ شىَ‏ْءٍ مِّمَّا كَسَبُواْ  وَ اللَّهُ لَا يَهْدِى الْقَوْمَ الْكَافِرِينَ(264)

اى اهل ايمان صدقات خود را بمنت و آزار باطل نكنيد مانند كسى كه مال خود را از روى ريا انفاق مينمايد تا مردم را بخود متوجه سازد و ايمان بخدا و روز قيامت ندارد، مثل چنين كسى كه رياكار است بدان ماند كه خاك را روى تخته سنگى بريزد پس باران تند آن را بشويد و اثرى از آن باقى نگذارد كه حاصلى بدست آورد خداوند طائفه كافران را راهنمايى نخواهد كرد (264)

يَأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُواْ أَنفِقُواْ مِن طَيِّبَاتِ مَا كَسَبْتُمْ وَ مِمَّا أَخْرَجْنَا لَكُم مِّنَ الْأَرْضِ  وَ لَا تَيَمَّمُواْ الْخَبِيثَ مِنْهُ تُنفِقُونَ وَ لَسْتُم بَِاخِذِيهِ إِلَّا أَن تُغْمِضُواْ فِيهِ  وَ اعْلَمُواْ أَنَّ اللَّهَ غَنىِ‏ٌّ حَمِيدٌ(267)

اى اهل ايمان از بهترين چيزها كه بدست ميآوريد انفاق كنيد و نيز از آنچه از زمين حاصل آيد شما را، و دورى بجوئيد از انفاق چيزهاى بد هرگز چيزهاى بدى را اگر بشما بدهند نميگيريد مگر آنكه چشم بپوشيد از آنها و قصد انفاق نكنيد و بدانيد كه خداوند بى‏نياز و ستوده صفات اس(267)

* لَّيْسَ عَلَيْكَ هُدَئهُمْ وَ لَاكِنَّ اللَّهَ يَهْدِى مَن يَشَاءُ  وَ مَا تُنفِقُواْ مِنْ خَيرٍْ فَلِأَنفُسِكُمْ  وَ مَا تُنفِقُونَ إِلَّا ابْتِغَاءَ وَجْهِ اللَّهِ  وَ مَا تُنفِقُواْ مِنْ خَيرٍْ يُوَفَّ إِلَيْكُمْ وَ أَنتُمْ لَا تُظْلَمُونَ(272)

اى پيغمبر نيست بر تو هدايت مردم (بلكه دعوت كن آنها را) هر كرا خدا بخواهد هدايت فرمايد و آنچه انفاق كنيد درباره خود نموده‏ايد مبادا جز در راه خدا انفاق كنيد و آنچه انفاق كنيد پاداش كامل بشما ميرسد و هرگز ستمى بشما نخواهد شد

لِلْفُقَرَاءِ الَّذِينَ أُحْصِرُواْ فىِ سَبِيلِ اللَّهِ لَا يَسْتَطِيعُونَ ضَرْبًا فىِ الْأَرْضِ يحَْسَبُهُمُ الْجَاهِلُ أَغْنِيَاءَ مِنَ التَّعَفُّفِ تَعْرِفُهُم بِسِيمَاهُمْ لَا يَسَْلُونَ النَّاسَ إِلْحَافًا  وَ مَا تُنفِقُواْ مِنْ خَيرٍْ فَإِنَّ اللَّهَ بِهِ عَلِيمٌ(273)

صدقات مخصوص بى‏نوايانيست كه در راه خدا درمانده شده‏اند و نميتوانند كارى پيش گيرند و از فرط عفت حالشان بمردم مشتبه شده نادانان خيال كنند كه اينان بينيازند شما از چهره و سيمايشان به فقر آنها پى ببريد كه هرگز آنان چيزى طلب نكنند و هر چه از خير انفاق كنيد همانا خدا بر آن آگاهست‏

الَّذِينَ يَأْكُلُونَ الرِّبَواْ لَا يَقُومُونَ إِلَّا كَمَا يَقُومُ الَّذِى يَتَخَبَّطُهُ الشَّيْطَانُ مِنَ الْمَسّ‏ِ  ذَالِكَ بِأَنَّهُمْ قَالُواْ إِنَّمَا الْبَيْعُ مِثْلُ الرِّبَواْ  وَ أَحَلَّ اللَّهُ الْبَيْعَ وَ حَرَّمَ الرِّبَواْ  فَمَن جَاءَهُ مَوْعِظَةٌ مِّن رَّبِّهِ فَانتَهَى‏ فَلَهُ مَا سَلَفَ وَ أَمْرُهُ إِلىَ اللَّهِ  وَ مَنْ عَادَ فَأُوْلَئكَ أَصْحَبُ النَّارِ  هُمْ فِيهَا خَلِدُونَ(275)

آنانى كه ربا خوارند بر نخيزند مگر مانند آنكه بفريب شيطان ديوانه شده، و گويند بين ربا و خريد و فروش فرقى نيست و حال آنكه خداوند داد و ستد را حلال و ربا را حرام نموده هر كس پس از نصيحتى كه از طرف خدا باو ميرسد از ربا دست بكشد، خداوند از گذشته او درگذرد و عاقبت كارش با خدا باشد و آنهايى كه دست بر ندارند اهل دوزخ و در آنجا جاويد بمانند

يَمْحَقُ اللَّهُ الرِّبَواْ وَ يُرْبىِ الصَّدَقَاتِ  وَ اللَّهُ لَا يُحِبُّ كلُ‏َّ كَفَّارٍ أَثِيمٍ(276)

خداوند سود ربا را نابود گرداند و صدقات را فزونى بخشد و خدا دوست ندارد هيچ گنه پيشه ربا خوار ر

يَأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُواْ اتَّقُواْ اللَّهَ وَ ذَرُواْ مَا بَقِىَ مِنَ الرِّبَواْ إِن كُنتُم مُّؤْمِنِينَ(278)

اى اهل ايمان از خدا بترسيد و آنچه از ربا باقى مانده صرفنظر نموده اگر بحقيقت ايمان داريد

فَإِن لَّمْ تَفْعَلُواْ فَأْذَنُواْ بِحَرْبٍ مِّنَ اللَّهِ وَ رَسُولِهِ  وَ إِن تُبْتُمْ فَلَكُمْ رُءُوسُ أَمْوَالِكُمْ لَا تَظْلِمُونَ وَ لَا تُظْلَمُونَ(279)

پس اگر ترك ربا نكرديد همانا در مقام جنگ با خدا و رسول بر آمده‏ايد و اگر توبه كنيد اصل سرمايه براى شماست بكسى ستمى نكرده و ستمى هم نكشيده‏ايد

وَ إِن كاَنَ ذُو عُسْرَةٍ فَنَظِرَةٌ إِلىَ‏ مَيْسَرَةٍ  وَ أَن تَصَدَّقُواْ خَيرٌْ لَّكُمْ  إِن كُنتُمْ تَعْلَمُونَ(280)

اگر طلبكار هستيد از كسى كه تنگدست است باو مهلت دهيد تا توانگر شود و اگر برسم صدقه طلب خود را به بخشيد بهتر است اگر دانا باشيد

وَ اتَّقُواْ يَوْمًا تُرْجَعُونَ فِيهِ إِلىَ اللَّهِ  ثُمَّ تُوَفىَ‏ كلُ‏ُّ نَفْسٍ مَّا كَسَبَتْ وَ هُمْ لَا يُظْلَمُونَ(281)

بترسيد از آن روزى كه در آن روز بسوى خدا باز ميگرديد سپس پاداش عمل خود را هر شخصى خواهد يافت و كسى بآنها ستم نخواهد كرد

يَأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُواْ إِذَا تَدَايَنتُم بِدَيْنٍ إِلىَ أَجَلٍ مُّسَمًّى فَاكْتُبُوهُ  وَ لْيَكْتُب بَّيْنَكُمْ كَاتِبُ  بِالْعَدْلِ  وَ لَا يَأْبَ كاَتِبٌ أَن يَكْتُبَ كَمَا عَلَّمَهُ اللَّهُ  فَلْيَكْتُبْ وَ لْيُمْلِلِ الَّذِى عَلَيْهِ الْحَقُّ وَ لْيَتَّقِ اللَّهَ رَبَّهُ وَ لَا يَبْخَسْ مِنْهُ شَيًْا  فَإِن كاَنَ الَّذِى عَلَيْهِ الْحَقُّ سَفِيهًا أَوْ ضَعِيفًا أَوْ لَا يَسْتَطِيعُ أَن يُمِلَّ هُوَ فَلْيُمْلِلْ وَلِيُّهُ بِالْعَدْلِ  وَ اسْتَشهِْدُواْ شهَِيدَيْنِ مِن رِّجَالِكُمْ  فَإِن لَّمْ يَكُونَا رَجُلَينْ‏ِ فَرَجُلٌ وَ امْرَأَتَانِ مِمَّن تَرْضَوْنَ مِنَ الشهَُّدَاءِ أَن تَضِلَّ إِحْدَئهُمَا فَتُذَكِّرَ إِحْدَئهُمَا الْأُخْرَى‏  وَ لَا يَأْبَ الشهَُّدَاءُ إِذَا مَا دُعُواْ  وَ لَا تَسَْمُواْ أَن تَكْتُبُوهُ صَغِيرًا أَوْ كَبِيرًا إِلىَ أَجَلِهِ  ذَالِكُمْ أَقْسَطُ عِندَ اللَّهِ وَ أَقْوَمُ لِلشهََّادَةِ وَ أَدْنىَ أَلَّا تَرْتَابُواْ  إِلَّا أَن تَكُونَ تِجَرَةً حَاضِرَةً تُدِيرُونَهَا بَيْنَكُمْ فَلَيْسَ عَلَيْكمُ‏ْ جُنَاحٌ أَلَّا تَكْتُبُوهَا  وَ أَشْهِدُواْ إِذَا تَبَايَعْتُمْ  وَ لَا يُضَارَّ كاَتِبٌ وَ لَا شَهِيدٌ  وَ إِن تَفْعَلُواْ فَإِنَّهُ فُسُوقُ  بِكُمْ  وَ اتَّقُواْ اللَّهَ  وَ يُعَلِّمُكُمُ اللَّهُ  وَ اللَّهُ بِكُلّ‏ِ شىَ‏ْءٍ عَلِيمٌ(282)

اى اهل ايمان هر گاه قرض داديد براى مدت معينى پس بنويسيد او را و سند بگيريد و بايد نويسنده با درستكارى بنويسد و از تحرير امتناع نورزد چه خداوند نوشتن را باو آموخته و بايد بنويسد و مديون آن را امضاء كند و از خدا بترسد و از آنچه مقرر شده چيزى كم نكند و اگر مديون سفيه يا صغير است و صلاحيت امضاء ندارد قيم او سند را با درستى امضاء نموده و دو نفر از مردان را گواه بگيريد اگر يافت نشود يك مرد و دو زن هر كه را طرفين راضى باشند گواه و شاهد بگيرند و اگر يكى از آنها فراموش كند ديگرى بخاطر آورد و اگر كسى را براى شهادت بخوانند از قبول شهادت امتناع نكند و در نوشتن آن مسامحه نكنيد چه كم باشد يا زياد اين نوشتن صحيح‏تر است نزد خدا براى شهادت و نزديكتر است در آنكه شكى پيش آيد كه سبب اختلاف شود مگر آنكه معاملاتى انجام دهيد نقدى و حضورى كه نوشتن ضرورت ندارد و گواه بگيريد هنگام معامله و نبايد بنويسنده و شاهد ضررى برسانيد اگر چنين كنيد نافرمانى كرده‏ايد و از خدا بترسيد او بشما مصالح امور را ياد ميدهد و خدا بهر چيز دانا ميباشد (283)

* وَ إِن كُنتُمْ عَلىَ‏ سَفَرٍ وَ لَمْ تَجِدُواْ كاَتِبًا فَرِهَانٌ مَّقْبُوضَةٌ  فَإِنْ أَمِنَ بَعْضُكُم بَعْضًا فَلْيُؤَدِّ الَّذِى اؤْتُمِنَ أَمَانَتَهُ وَ لْيَتَّقِ اللَّهَ رَبَّهُ  وَ لَا تَكْتُمُواْ الشَّهَدَةَ  وَ مَن يَكْتُمْهَا فَإِنَّهُ ءَاثِمٌ قَلْبُهُ  وَ اللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ عَلِيمٌ(283)

و اگر در سفر باشيد و نيابيد نويسنده پس براى دين خود گروگان بگيريد و اگر بعضى را امين دانيد امانت را باو بسپاريد و بايد او از خدا بترسد (كه خيانت در امانت ننمايد) و كتمان نكند شهادت را هر كه پنهان كند گواهى را بدل خود گناه كرده و خداوند بآنچه ميكنيد آگاهست‏

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: